O nas
Prof. dr hab. Wiesław Koronowski
Wiesław Koronowski urodził się 12 lipca 1965r. w Rypinie. W 1990r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu na Wydziale Rzeźby – otrzymał dyplom w pracowni prof. Józefa Kopczyńskiego. Od 1990r. asystent w pracowni rzeźby prof. Józefa Petruka w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Od 2004r. kierownik V pracowni rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W kwietniu 2014 roku odebrał nominację profesorską. W 2007 roku powołał do życia Brygady Pigmaliona i stał się ich samozwańczym przywódcą. Jest inicjatorem ogólnopolskiego Biennale Małej Formy Rzeźbiarskiej im. Józefa Kopczyńskiego. Autor wielu wystaw w kraju i za granicą, twórca rozmaitych działań plastycznych oraz licznych realizacji pomnikowych.
Pole zainteresowań:
Przede wszystkim interesuje mnie rzeźba figuratywna i próba zainteresowania szerokiej publiczności problemami dotyczącymi różnych aspektów pracy nad taką formą rzeźby. Stąd też próbuję łączyć figurację z elementami performance’u czy teatru ulicznego. W moim dorobku artystycznym znajduje się około stu medali, tablic oraz statuetek, dziewięciu pomników w tym czterech na terenie Poznania oraz wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Jestem także laureatem kilku konkursów ogólnopolskich. Zrealizowałem również siedemnaście happeningów rzeźbiarskich na terenie Polski w tym jeden w Norymberdze.
Jest kierownik autorskiego projektu – Happeningu Rzeźbiarskiego „Brygada Pigmaliona”
dr Emilia Bogucka
Urodziła się w 1978 r. w Strzelcach Opolskich. W 1998 r ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Opolu -specjalność snycerstwo.
W latach 1998 – 2003 studiowała na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu- UAP). Otrzymała dyplom z wyróżnieniem pod kierunkiem prof. zw. J. Petruka.
W 2019 roku ukończyła Studia doktoranckie. W 2021 roku obroniła rozprawę doktorską na wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych UAP .
Mieszka i pracuje w Mosinie pod Poznaniem.
Jest laureatką wielu stypendiów m. in. Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Brała udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w kraju i za granicą. Realizuje zarówno duże jak i małe formy rzeźbiarskie. Zazwyczaj eksperymentuje z materiałem, choć jednocześnie wykorzystuje tradycyjne techniki rzeźbiarskie. Ostatnie jej działania artystyczne skupiają się wokół człowieka ściśle związanego z naturą. Poprzez rzeźbiarskie formy i ich dokumentacje w różnych środowiskach, pejzażach, stara się zwrócić uwagę na nasze związki z przyrodą i wzajemne uzależnienia.
dr hab. Jarosław Bogucki
1991 – 1996 nauka w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu. 1997 – 2002 studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu). Dyplom z wyróżnieniem. W 2012 obronił tytuł doktora w dyscyplinie artystycznej – sztuki piękne. Obecnie piastuje stanowisko kierownika V Pracowni Rzeźby i Otoczenia – Obrazowanie Przestrzenne na Wydziale Rzeźby UAP. 2008 r. objął stanowisko kierownika Laboratorium Holograficznego Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Uczestnik licznych wystaw w kraju i zagranicą. W dorobku posiada wiele realizacji pomnikowych m.in. fontanna „Chłopiec pod wierzbą” w Poznaniu, pomniki „Powstańca wielkopolskiego” w Czarnkowie i Grodzisku Wielkopolskim oraz „Legendy o Lechu” i „Legendy o Piaście Oraczu”, elementy Traktu Królewskiego w Gnieźnie.
W rzeźbie, która stanowi podstawę mojej twórczości, staram się zawrzeć uniwersalne spostrzeżenia dotyczące człowieka, jego kondycji, kruchości. Kieruję uwagę na cechy uniwersalne, które sprawiają, że jesteśmy ludźmi, wyjątkowym i niepowtarzalnym gatunkiem. Ukazuję targające nami emocje, pragnienia, potrzeby. Dotykam tych sfer naszego istnienia, które są niezmienne i determinują nasz gatunek, nie skupiam się na problemach czasów, w których żyjemy. Pokazuję czynniki niezmiennie determinujące ludzi, powodujące cykliczność życia. Figura ludzka pojawiająca się w moich przedstawieniach często nie ma cech indywidualnych. Raczej symbolizuje człowieka — mężczyznę, kobietę, dziecko — niż jest przedstawieniem konkretnej osoby. Niejednokrotnie całkowicie rezygnuję z portretu.
Gdy pracuję nad swoimi rzeźbami, poszukuję przedstawień oraz środków wyrazu bezpośrednio dotykających nurtujących mnie kwestii, umożliwiających intuicyjny odbiór moich prac, pozbawionych komentarza, zbędnej narracji. Zależy mi na tym, aby widz samodzielnie, bez żadnych ograniczeń, interpretował moje przedstawienia. Chcę, by moje rzeźby skłaniały do przemyśleń i refleksji, pobudzały do odkrywania indywidualnych cech, emocji charakteryzujących każdego z nas. Dzięki temu bowiem, w moim przekonaniu, każdy może w nich odnaleźć cząstkę siebie.
Prof. dr hab.
Wiesław Koronowski
Wiesław Koronowski
Wiesław Koronowski urodził się 12 lipca 1965r. w Rypinie. W 1990r. ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu na Wydziale Rzeźby – otrzymał dyplom w pracowni prof. Józefa Kopczyńskiego. Od 1990r. asystent w pracowni rzeźby prof. Józefa Petruka w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Od 2004r. kierownik V pracowni rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W kwietniu 2014 roku odebrał nominację profesorską. W 2007 roku powołał do życia Brygady Pigmaliona i stał się ich samozwańczym przywódcą. Jest inicjatorem ogólnopolskiego Biennale Małej Formy Rzeźbiarskiej im. Józefa Kopczyńskiego. Autor wielu wystaw w kraju i za granicą, twórca rozmaitych działań plastycznych oraz licznych realizacji pomnikowych.
Pole zainteresowań:
Przede wszystkim interesuje mnie rzeźba figuratywna i próba zainteresowania szerokiej publiczności problemami dotyczącymi różnych aspektów pracy nad taką formą rzeźby. Stąd też próbuję łączyć figurację z elementami performance’u czy teatru ulicznego. W moim dorobku artystycznym znajduje się około stu medali, tablic oraz statuetek, dziewięciu pomników w tym czterech na terenie Poznania oraz wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Jestem także laureatem kilku konkursów ogólnopolskich. Zrealizowałem również siedemnaście happeningów rzeźbiarskich na terenie Polski w tym jeden w Norymberdze.
Jest kierownik autorskiego projektu
– Happening Rzeźbiarski „Brygada Pigmaliona”
dr Emilia Bogucka
Urodziła się w 1978 r. w Strzelcach Opolskich. W 1998 r ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Opolu -specjalność snycerstwo.
W latach 1998 – 2003 studiowała na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu- UAP). Otrzymała dyplom z wyróżnieniem pod kierunkiem prof. zw. J. Petruka.
W 2019 roku ukończyła Studia doktoranckie. W 2021 roku obroniła rozprawę doktorską na wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych UAP .
Mieszka i pracuje w Mosinie pod Poznaniem.
Jest laureatką wielu stypendiów m. in. Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Brała udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych oraz zbiorowych w kraju i za granicą. Realizuje zarówno duże jak i małe formy rzeźbiarskie. Zazwyczaj eksperymentuje z materiałem, choć jednocześnie wykorzystuje tradycyjne techniki rzeźbiarskie. Ostatnie jej działania artystyczne skupiają się wokół człowieka ściśle związanego z naturą. Poprzez rzeźbiarskie formy i ich dokumentacje w różnych środowiskach, pejzażach, stara się zwrócić uwagę na nasze związki z przyrodą i wzajemne uzależnienia.
dr hab. Jarosław Bogucki
1991 – 1996 nauka w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Poznaniu. 1997 – 2002 studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu). Dyplom z wyróżnieniem. W 2012 obronił tytuł doktora w dyscyplinie artystycznej – sztuki piękne. Obecnie piastuje stanowisko kierownika V Pracowni Rzeźby i Otoczenia – Obrazowanie Przestrzenne na Wydziale Rzeźby UAP. 2008 r. objął stanowisko kierownika Laboratorium Holograficznego Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Uczestnik licznych wystaw w kraju i zagranicą. W dorobku posiada wiele realizacji pomnikowych.
W rzeźbie, która stanowi podstawę mojej twórczości, staram się zawrzeć uniwersalne spostrzeżenia dotyczące człowieka, jego kondycji, kruchości. Kieruję uwagę na cechy uniwersalne, które sprawiają, że jesteśmy ludźmi, wyjątkowym i niepowtarzalnym gatunkiem. Ukazuję targające nami emocje, pragnienia, potrzeby. Dotykam tych sfer naszego istnienia, które są niezmienne i determinują nasz gatunek, nie skupiam się na problemach czasów, w których żyjemy. Pokazuję czynniki niezmiennie determinujące ludzi, powodujące cykliczność życia. Figura ludzka pojawiająca się w moich przedstawieniach często nie ma cech indywidualnych. Raczej symbolizuje człowieka — mężczyznę, kobietę, dziecko — niż jest przedstawieniem konkretnej osoby. Niejednokrotnie całkowicie rezygnuję z portretu.
